αν δε θυμώνεις, αυτό το ποστ δεν είναι για εσένα*

                                 

Έχω να γράψω στο μπλογκ αυτό 7 μήνες και μέσα σε αυτούς τους μήνες αν δεν έχεις προσέξει πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος, τότε δεν κοιτάς καλά. Αν δε θυμώνεις με αυτά που γίνονται γύρω σου και αν δε σε επηρεάζει τίποτα, τότε κοιτάς μόνο τη βολή σου. Αν εκτός από το να εύχεσαι το 2018 να αλλάξουν πολλά πράγματα δεν είσαι έτοιμος να τα αλλάξεις εσύ, τότε είσαι ένας από αυτούς που όταν λέμε "δεν πάει καλά ο κόσμος" εννοούμε και εσένα μέσα σε αυτούς. 

Νομίζω ότι η κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς, όχι κάπου που πρέπει να πας. Και αυτό γιατί πολλοί δολοφονούνται,πολλοί σκοτώνονται, πολλοί βιάζονται, πολλοί κακομεταχειρίζονται, πολλοί τρώνε μπουλινγκ, πολλοί αυτοκτονούν, πολλοί κλέβουν. Αυτοί όλοι δεν πάνε στην κόλαση. Οι θύτες την έχουν μέσα τους. Και τα θύματα μέσα τους την έχουν απλά δεν την είχαν σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο οι άλλοι ώστε να την εκδηλώσουν. Αν ανοίξεις τηλεόραση και δεις ειδήσεις, θα στεναχωρηθείς και μετά θα κλείσεις την τηλεόραση και θα πας να κοιμηθείς πάλι ήρεμος ή θα τα προσπεράσεις και θα αδιαφορήσεις. Αν ανήκεις στη 2η κατηγορία ανθρώπων τότε ή έχει συνηθίσει το μάτι και το αυτί σου να βλέπει και να ακούει μόνο τραγικότητες και συνεπώς σου περνάνε αδιάφορα ή είσαι βόδι φίλε μου και φίλη μου. 

Το πιο εύκολο που έχεις να κάνεις είναι να σχολιάσεις μια κατάσταση ανθρώπου ενώ βρίσκεσαι σε απόσταση. Το πιο εύκολο είναι να κρίνεις και να πετάξεις τις εύκολες ευθύνες από την τσέπη σου. Το πιο εύκολο είναι να κρίνεις μια κατάσταση χωρίς να την έχεις ζήσει, χρησιμοποιώντας τη λογική σου νομίζοντας πως αυτή τα λύνει όλα και να πεις ένα " καταλαβαίνω " χωρίς να έχεις πάρει πραγματικά πρέφα για τίποτα.

Πρόσφατα επιβεβαιώθηκα πόσο όμορφα είναι τα ξεκαθαρίσματα από ανθρώπους που δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Και όταν λέω να πάρεις δεν αναφέρομαι σε τίποτα υλικό. Χρειάζομαι ανθρώπους που θα κρέμομαι από τα χείλη τους όταν μιλάνε για κάτι που παθιάζονται. Δεν μου αρέσουν οι δανεικές απόψεις και τα δήθεν παθιασμένα θέματα. Σε ξεγελάει πολύ ο κόσμος. Σου πετάει ένα χαμόγελο και παραμένει ευγενικός κρατώντας αποστάσεις για να μην έχεις να του πεις κάτι μετά. Αυτούς τους λέω αδύναμους. Αυτούς τους πολύ ευγενικούς , αυτούς τους σεμνούς , που λένε ένα καλό λόγο για εσένα γιατί έχουν συμφέρον, αυτούς που σε ένα καβγά θα σου πουν " α δεν είδα "  ή " α δεν άκουσα" για να μην πάρουν μέρος και εμπλακούν. Πωωωπω δεν τους μπορώ. Αυτό το είδος ανθρώπων είναι χειρότερο και από τον πιο κακό άνθρωπο στον κόσμο. 
Η παρέα σου πρέπει να 'ναι άνθρωποι απλοί, καλλιεργημένοι και ας μην έχουν  ούτε απολυτήριο λυκείου,να  ξέρουν να λένε μόνο την αλήθεια και όχι ό,τι τους συμφέρει για να μην είναι στη βολή τους.

Γιατί ο καθένας από εμάς κουβαλάει την κόλασή του. Αλλά το πιο εύκολο από όλα τα παραπάνω που ανέφερα, είναι να πετάς την κόλασή σου στα μούτρα του άλλου εκεί που πίνεις καφέ. Το πιο εύκολο χρυσέ μου και χρυσή μου, είναι να είσαι κακός και παλιοπερίεργος και να το υιοθετείς . Γιατί αυτό σε οδηγεί στην αγένεια, την αγένεια που περνάς μέσα από ευγενικές κακίες και δήθεν πλάκες και δήθεν χαχαχου και χαχαχα. 

Από πότε η στεγνή κακία και τα πικρόχολα σχόλια μεταφράστηκαν σε ειλικρίνεια? Το να ξερνάς ανακρίβειες με επιχειρήματα της πλάκας σε ανθρώπους, δεν είναι καν ειλικρίνεια.
Μπορείς να είσαι ειλικρινής 24/7 αλλά να μην είσαι κακός. Πάλι το πιο εύκολο που έχουμε πετύχει σε αυτή την εποχή είναι να προσβάλλεις συνεχώς και να μεταφράζεις τον εαυτό σου ως "ειλικρινή". Μπα , έτσι μόνο ειλικρινής δεν είσαι. Είσαι ένας πληγωμένος που αντί να δουλέψει με αυτό που τον ματώνει, επιλέγει να τον χαρακτηρίζουν "κακό" και "περίεργο" επειδή είναι της μόδας ενώ στην πραγματικότητα να είναι το πιο ευαίσθητο και ανήκουστα καλό άτομο αλλά παραμένει έτσι όπως είναι παλεύοντας με 2 κόσμους επιλέγοντας τον πιο λάθος να δείχνει στον κόσμο. Δεν έχεις δικαιολογία ότι πληγώθηκες.

Δικαιολογία έχει αυτός που έχασε παιδί, που έχασε γονιό , που έχασε δικό του άνθρωπο άδικα. Και αυτοί μετά από λίγο καιρό παύουν να έχουν δικαιολογία. Όλοι πληγώνονται. Κάποιοι οικτρά , κάποιοι λιγότερο άσχημα. Πρέπει να καταλάβεις την σημασία της παθητικής φωνής στα ρήματα. Μπορεί κάποιος να σε πλήγωσε με κάποιο τρόπο ή μπορεί να πληγώνεσαι μόνος σου και να μην καταλαβαίνεις το μέγεθος της ευθύνης που φέρεις.
Κανείς δεν έχει δικαιολογία γιατί αυτή μετά από ένα χρονικό σημείο γίνεται η επιλογή σου που σε αυτή υπομένεις και επιμένεις. Αν είσαι στα 2 σου πόδια και σκρολάρεις στο κινητό σου κρατώντας το με τα 2 σου χέρια και δεν έχεις κάποιο πρόβλημα νοητικό και μπορείς να έχεις αντίληψη, τότε δεν έχεις δικαιολογία. Όσο άσχημα και να σου τα έφερε η μοίρα και η τύχη η επιλογή και η απόφαση πώς θα χειριστείς όλο αυτό που σου συμβαίνει είναι δικιά σου. Σταμάτα να ψάχνεις για να βρεις τον " σωστό άνθρωπο για εσένα" και γίνε αυτός ο ρημαδοσωστός άνθρωπος για εσένα και μετά για αυτούς που αγαπάς. 

Δε γίνεται να μη θυμώνεις με όλα ή με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Δε γίνεται να μη θυμώνεις και να διαβάζεις quotes στο instagram και να πατάς καρδούλα. ΔΕ φτάνει να ανεβάσεις ένα instagram story που να λέει επαναστατικές φράσεις και λέξεις που στάζουν όλο νόημα για την αδικία που επικρατεί στον κόσμο. ΔΕ λύνονται έτσι τα πράγματα αγαπητέ μου. Και το κακό είναι ότι το ξέρεις και συνεχίζεις και το κάνεις και φτάνεις σε σημείο να μη θυμώνεις και να το προσπερνάς.

Δεν είμαι και από τους πολύ ρομαντικούς ανθρώπους που εμπιστεύονται εύκολα τα λόγια. Όλοι λέμε αυτά που έχουμε να πούμε, αυτά που θα κάνουμε, αυτά που θέλουμε να κάνουμε, όλοι κρίνουμε, όλοι λέμε την άποψή μας για κάτι.  Λες "γεια σου" και εννοείς "χέσου". Λες "α τι κρίμα" και δε σε νοιάζει καν, λες "save the planet" και ζεις μόνο μέσα σε plastic fantastic. Κι όπως έχει πει ο Νικόλας Aνδρουλάκης ο  καζανόβα του instagram : Λέμε "σ'αγαπώ" και εννοούμε "σε θέλω". Λέμε "καλησπέρα" κι εννοούμε "σε αγαπώ". Σε κάτι τέτοια τον εκτιμώ τον Νικόλλλλα ψέματα δε θα πω.
Όλοι οι άνθρωποι μιλάνε. Οπότε επιλέγω να βλέπω αυτά που κάνουν και όχι αυτά που λένε.

rawμαντισμός και τέτοια*

                                 

            

Είναι η εποχή της μπαλκονάδας και είναι από τις υποφερτές ακόμα εποχές.Η καλή η μπαλκονάδα θέλει γείτονα που να παίζει ηλεκτρική κιθάρα στην απέναντι πολυκατοικία ο οποίος εξασκείται σε μελαγχολικές και ήρεμες μελωδίες. 

Η καλή η μπαλκονάδα θέλει ωραίο ουρανό. Θέλει να έχεις κάγκελα ώστε να μπορείς να απλώσεις πόδι σταυρωτά, θέλει κρύο καφέ, θέλει θέα θάλασσα και θέλει να κάτσεις μέχρι ο ήλιος να δύσει. 

Εγώ είμαι λίγο πιο τυχερή γιατί εκτός από όλα αυτά έχω έξτρα ένα αστέρι που ξεπροβάλει όταν ο ήλιος χαθεί πια και ταιριάζει τόσο πολύ σε όλο αυτό το κλίμα...δένει τόσο καλά αυτό το μοναχικό αστέρι μαζί με όλα τα άλλα. 

Και αυτό το αστέρι *που μάλλον είναι κάποιος πλανήτης* που πολλές φορές με κάνει να γράφω ή να σκέφτομαι αυτά που θέλω να πω. Για αυτό μετά από τόσο καιρό γράφω πάλι σήμερα, γιατί είχα καιρό να κάνω μπαλκονάδα. 

Και όντας φανατική του ρομαντισμού και ακολουθώντας τον τίμια όλη μου τη ζωή, δε μπορούσα να μην γράψω στο μπλογκ όλα αυτά. Αν ανήκεις στο κλαμπ αυτών των ρομαντικών, μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις. 

Γιατί οι υπόλοιποι δε θα αντέξετε την ρομαντικίλα αυτού του ποστ. 

Ξέρω και ξέρεις πολύ καλά τους λόγους που το είδος αυτών των ανθρώπων όλο και λιγοστεύει. Δεν είμαι εδώ για να ανακαλώ τους λόγους που αυτά τα βασικά και απλά πράγματα από κάποιους θεωρούνται "μέλια" ή "σιγά το πράγμα" ή "ξεπερασμένα".

Είμαι για αυτούς που το κρύβουν . Και μέσα σε αυτούς συγκαταλέγομαι κι εγώ. Γιατί για να επιβιώσεις σε αυτή την εποχή πρέπει να είσαι κυνικός, να έχεις διακόπτη στα συναισθήματα και να τα βλέπεις όλα ωμά και με τη λογική. 

Δε θεωρώ ρομαντικό τον άνθρωπο που θα σκέφτεται λουλούδια και πεταλούδες. Αυτόν το θεωρώ ονειροπαρμένο. 

Ο ρομαντικός, είναι είτε άντρας είτε γυναίκα. Ξέρει να σέβεται *ΒΑΣΙΚΟ* και να χρησιμοποιεί την πλευρά αυτή όποτε χρειάζεται. Δεν είσαι ρομαντικός στη σχέση σου μόνο. Είσαι στον τρόπο ζωής σου. Όταν όλα τα βλέπεις με μια πιο ήρεμη ματιά, όταν σε όλα φέρεσαι με μια ευγένεια και όταν ξέρεις να εκτιμάς στιγμές. Ρομαντικός δεν είναι ο άντρας που κάθε μέρα θα πάει την κοπέλα του σε καλό εστιατόριο ούτε αυτός που θα της αφήνει κάθε μέρα ανθοδέσμες και σημειωματάκια. 

Είναι αυτός που θα θέλει να πει καληνύχτα στην κοπέλα του, αυτός που ενώ δεν έχει πολύ χρόνο μέσα στην κάθε μέρα θα βρει να πει κάτι καλό για τη μέρα του.Είναι αυτός που όταν βλέπει τη μαμά ή τη σχέση του να μαγειρεύει, θα το εκτιμήσει, θα σκάσει ένα χαμόγελο χωρίς να τον δει. Είναι αυτός που θα εκτιμήσει τη στιγμή που κάθεται με τον καφέ και την εφημερίδα του ή τη στιγμή που θα δει ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα και ας είναι μόνος του. Ή αυτός που θα σπάσει τα φρένα μιας γυναίκας αλλά θα ξέρει να τη χειριστεί μετά. Είναι ο εγωιστής, ο ανεξάρτητος που ταυτόχρονα είναι εξαρτημένος από μικρά πράγματα και μπορεί να λυθεί και να γίνει κομμάτια για μια γυναίκα χωρίς να ντραπεί.

ΠΟΙΟ είναι το point. Το point είναι πως επικεντρώνομαι στους άντρες. Γιατί αυτοί είναι που τον ρομαντισμό τον παρουσιάζουν σαν αρρώστια ή σαν κάτι ξένο ή σαν κάτι που δεν τους ταιριάζει, ενώ μπορεί να είναι ήδη οι ίδιοι και να μην το ξέρουν/παραδέχονται. Είναι ωραίο ρε φίλε να κοιτάς τα αστέρια. Και ας μην κάνεις όνειρα, απλά να σηκώσεις το κεφάλι σου να κοιτάξεις για λίγο τον ουρανό. Ή να δεις μια ρομαντική ταινία. Ή να ξέρεις να μιλάς σε μια κοπέλα και να ξέρεις πώς να φέρεσαι. Ή να κάνεις ωραίες συζητήσεις ήρεμες.

Είμαι πεπεισμένη πια πως ο ΑΠΚ δε ζει πια ανάμεσά μας ή δεν υπάρχει ή απλά τον κρύβετε καλά εσείς οι άντρες. Ο Άντρας Παλιάς Κοπής δηλαδή είδος προς εξαφάνιση. Και είναι πολύ κακό που σήμερα το 2018 θεωρείται πως ο ΑΠΚ είναι ο άντρας ο ωμός, ο έτσι θέλω και αυτός που όσες γυναίκες μετρήσει στο καρνέ του, τόσο καλύτερα. 

Ο ΑΠΚ, ήταν ο ορισμός του αρσενικού ναι, αλλά ήξερε πως το να έχεις μια ρομαντική βλέψη στη ζωή , δεν είναι αδυναμία ούτε ελάττωμα. 

Δεν μπορώ να μιλήσω με τόση άνεση για τις κοπέλες όσο για τους άντρες. Οι γυναίκες συνήθως είτε το παρακάνουν με το θέμα ρομαντισμού γιατί είναι υπερευαίσθητες, είτε νομίζουν πώς το να είσαι ρομαντικός είναι να τρέχεις στην παραλία πιασμένη χέρι χέρι με το αγόρι σου. Δε χρειάζεται να σου κάνει καντάδα ή να σου αφιερώσει τραγούδι ο άλλος για να πάρεις την απόδειξη ότι σε θέλει. Δεν χρειάζεται συνέχεια να ζητάς από τον άντρα ή να γκρινιάζεις ή να απαιτείς να είναι " πιο ρομαντικός" .

Ρομαντικός θα είναι όταν θα καταλάβεις ότι στη ζωή δεν τα βλέπει όλα ωμά και άγαρμπα. Δεν μετράει κάθε φορά το πόσα θα κερδίσει ή δεν διψάει για να πατήσει κάποιον άλλο ή δεν ανταγωνίζεται ή όταν ξέρει και έχει ήθος και ξέρει να συμπεριφερθεί σωστά σε όλες τις καταστάσεις. Μην μπλέκεις το πόσα λουλούδια σου έχει πάρει με τον ρομαντισμό. Να μετράς τις αγκαλιές και από αυτές όχι όλες. Μόνο αυτές που σε σφίγγει λίγο παραπάνω να μετράς.

Ο ρομαντισμός είναι ιδέα. Ή την έχεις ή όχι. Ή την εκφράζεις ή όχι.

Όλο βλέπω ανθρώπους να ζουν με αυτή την ιδέα αλλά ντρέπονται να την εκφράσουν ή όλο βλέπω στεγνούς ανθρώπους που μειώνουν και αυτούς που είναι ρομαντικοί. Τίποτα ενδιάμεσο.Απλώνεται σαν νερό που χύθηκε η ωμότητα και όλους τους βρέχει. Δεν έχει καταλάβει ο κόσμος ότι μπορείς να είσαι και λογικός και ρομαντικός ταυτόχρονα. Και πετυχημένος και καλός άνθρωπος. Και αρσενικό και με καλούς τρόπους. Και άγριος αλλά και να δίνεις αγκαλιές. Και σοβαρός και αστείος. Και αμίλητος αλλά και τα μάτια σου να μιλάνε. Είναι ωραίος ο ρομαντισμός, αποδεχτείτε τον, αγκαλιάστε τον και μην κάνετε χρήση εκεί που δεν πρέπει, ούτε να τον ξεφτυλίζετε. Αν είσαι άνθρωπος του σήμερα με ωριμότητα και σωστή σκέψη, θα καταλάβεις τι θέλω να πω μέσα από αυτό το ποστ γιατί ίσως είσαι και ρομαντικός. Αν το διαβάζεις και λες από μέσα σου " τι λέει αυτή", άσε με να λέω τα δικά μου.

Μου αρέσουν αυτοί που καταλαβαίνουν χωρίς να πω πολλά και αυτοί που ενώ δε μιλάνε ξέρω τι θα πει το βλέμμα τους. 

Δηλαδή, οι ρομαντικοί. 

love will kill you*

Είναι τόσο άσχημη και δύσκολη η αγάπη όταν είναι αληθινή και γνήσια.

Όταν είναι η αγάπη χωρίς όρια, όταν δεν σκέφτεσαι για να τη δώσεις, όταν τη δίνεις και την παίρνεις απλόχερα.

Όταν θα πέθαινες για αυτόν που αγαπάς ή σε αγαπάει. 

Λένε ότι αυτός που σε αγαπάει δεν είναι ποτέ ίδιος με αυτόν που αγαπάς. Αλλά δεν μιλάω για έρωτα αποκλειστικά, ούτε για εραστές.

Η πιο δύσκολη αγάπη είναι εκείνη που αγαπάς τόσο πολύ και σε αγαπάει το ίδιο άτομο ακόμα πιο πολύ.

Είμαστε οι άνθρωποί μας. 

Είμαι ο παππούς μου,η γιαγιά μου,η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η αδερφή μου, οι θείες μου, οι ξαδέρφες μου. 

Ναι, είσαι ο εαυτός σου, αλλά όταν βρεις τέτοια consuming love, τότε γίνεσαι οι άνθρωποί σου. Και μέσα σου δημιουργούνται κομμάτια τους που γίνονται δικά σου, δέρμα σου, αίμα σου, κύτταρά σου, DNA σου.

Το ποσοστό και η γνησιότητα αγάπης που δίνεις και παίρνεις για τους ανθρώπους είναι ανάλογη με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν αυτά τα κομμάτια μέσα σου. Όσο αυξάνεται το ένα, αυξάνεται το άλλο.

Δηλαδή αν η απάντηση στην ερώτηση "πώς και γιατί με αγαπάνε τόσο ?" , είναι " γιατί είσαι εσύ", τότε μιλάμε για την αγάπη που θα σε σκοτώσει. Ή θα σου πάρει πράγματα μακριά με τρόπο βίαιο. 

Γιατί σε αφήνουν να τους λατρεύεις τόσο, αφού ξέρουν  ότι όταν λατρέψεις κάποιον, δύσκολα καταφέρνεις να ζήσεις χωρίς αυτόν.

Και λες " δεν το κάνουν από κακό, απλά όταν αγαπάς έτσι είναι". Και μια φωνή μέσα σου λυσσάει να αναρωτιέται γιατί μας αφήνουν να τους λατρεύουμε τόσο αφού ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα φύγουν και δεν θα είναι εδώ και χωρίς αυτούς εσύ δε θα μπορείς. 

Και τέτοια αγάπη λατρείας είναι το είδος της " μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος " αγάπης.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αναγκάζεσαι πολλές φορές να ζήσεις ή να αντέξεις μακριά από ανθρώπους που έχουν γίνει κομμάτια σου. Όμως αυτό αντέχει στο χρόνο όσο ξέρεις ότι ο άλλος είναι καλά όπου και να είναι. 

Τι γίνεται όμως όταν το "μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος" γίνεται αλήθεια? Γιατί κανείς δεν είναι αθάνατος ή άφθαρτος.

Είναι η πορεία της ζωής το ξέρεις μέσα σου το δέχεσαι. 

Αλλά η τόση αγάπη σε κάνει ταυτόχρονα να πιστεύεις ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι , οι δικοί σου, οι αγκαλιές σου, ότι θα μείνουν εκεί για πάντα και ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι immortals ή κάτι τέτοιο.

Πόσο αδύναμο σε κάνει αυτό και πόσο δυνατό, το να λέει το μυαλό σου ότι ο θάνατος θα έρθει αλλά τα κομμάτια αυτά που έχουν γίνει σώμα σου, να μην τον ακούνε.

Αντέχουμε τόσα πολλά σε αυτή τη ζωή. Κάθε μέρα αντιμετωπίζεις κάτι μεγάλο ή μικρό ή τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν χάσεις τους ανθρώπους που θεωρείς αθάνατους, πόσα θα αντέξεις λες. Αλλά πρέπει να αντέξεις γιατί εσύ ζεις και αυτοί σε έμαθαν να αντέχεις, να αγαπάς, να παλεύεις , να αντιμετωπίζεις τα πάντα. 

"Γιατί πρέπει να να αφήσουμε ο ένας τον άλλο? Γιατί αυτού του είδους η αγάπη να μην είναι δεδομένη? Γιατί να μην πάρω δεδομένους τους ανθρώπους μου αφού δε θα άφηνα τίποτα να τους πειράξει? " Ρωτάει η καρδιά σου. Και στα καπάκια το μυαλό σου απαντάει " Γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτή είναι η ζωή " και θες να το σπάσεις στον τοίχο.

Να πρέπει να είσαι δυνατός και πειθαρχημένος σε όλα σου για να τα βγάλεις πέρα και στην ουσία να εξαρτάται το είναι σου όλο από τα κομμάτια αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα σου. 

Και όταν αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν, δεν παίρνουν και τα κομμάτια αυτά μαζί τους. Όόόόοχι. Τα αφήνουν εκεί μέσα σου, και όπως φεύγουν αφήνουν ένα κενό εκεί στο χώρο της καρδιάς ή της ψυχής σου. 

Πόσο άδικο να πρέπει να το ανεχτείς όλο αυτό ?

Είναι δύσκολη η αγάπη αυτή σήμερα. Για όλοι "αγαπάνε" αλλιώς αυτές τις μέρες. Αγαπάνε ψεύτικα ή παροδικά γιατί φοβούνται. Φοβούνται την αγάπη τη γνήσια, αυτή που αν σημάδευαν πιστόλι μπροστά από τον άνθρωπό σου, θα έμπαινες εσύ μπροστά να φας τη σφαίρα. 

Φοβούνται να δεσμευτούν σε τέτοια αγάπη γιατί ξέρουν ότι όταν οι άλλοι φύγουν, αυτοί θα μείνουν αδύναμοι και δεν θα αντέξουν. 

Πώς γίνεται η αγάπη να είναι τόσο δύσκολη? 

Είτε γίνεσαι πάγος και σταματάς κάθε συναίσθημα ή αποβάλλεις όλα τα κομμάτια από μέσα σου, είτε καταστρέφεσαι και λυγίζεις μια στο τόσο. It's up to you.

Ουσιαστικά, αυτό που σε μεγάλωσε και σε ανέθρεψε, η αγάπη, αυτή είναι που λίγο λίγο μέσα σου σε κάνει να πεθαίνεις. 

"Κοίτα σάν φεύγεις πώς δακρύζει ο ουρανός,

ο πόνος μας ανάμνησες στα χέρια του κρατάει
Σέ λίγο στό τραγούδι τού θα πεί ο κεραυνός,
πώς κάθε όνειρο γλυκό, θυμιέται, δέ γυρνάει "

normality*

Παραγγέλνεις κοκτειλ από e-food σα να μην έχεις να διαβάσεις για την εξεταστική του Σεπτέμβρη σου του αγαπημένου, ακούς Chet Baker,το κλείνεις, ντρέπεσαι λίγο που το κλείνεις αλλά βάζεις summer bummer- Lana Del Rey ft. Asap Rocky  και κάπως έρχεσαι σε ένα καλό επίπεδο σκέψης από τους πρώτους κιόλας στίχους του τραγουδιού.

Σταματάς να περιμένεις από το σύμπαν πράγματα, σταματάς να "ζηλεύεις" κάτι καλύτερο, σταματάς να θέλεις να είσαι κάτι πιο ωραίο, σταματάς να σκέφτεσαι εσένα, να σκέφτεσαι όλα τα πρέπει που πρέπει να ακολουθήσεις, όλα τα "σε θέλω" που περιμένεις να ακούσεις, σταματάς να θες τους φίλους σου, σταματάς να είσαι ό,τι ελάχιστο προσποιείσαι έξω από το σπίτι σου. 

Και σκέφτεσαι τι είναι νορμαλ , σε πόσα και ποια καλούπια έχεις μπει για να αντέξεις στην κοινωνία. Την κοινωνία που μπορεί να είναι είτε μια παρέα, είτε η σχολή, είτε η δουλειά σου, είτε η πλατεία είτε μια διαδρομή σου με το λεωφορείο. 
Όσο ρέμπελ να είσαι όσο και να αντιστέκεσαι στο κατεστημένο πάντα ασυνείδητα θα προσποιηθείς.  Γιατί και να κρύβεις στοιχεία του εαυτού σου ή να συγκρατείσαι να μην κάνεις αυτά που θέλεις, θεωρούνται προσποίηση, δεν χρειάζεται να πεις ψέματα για κάτι που δεν είσαι για να προσποιηθείς.

Δεν είναι ο κόσμος ωραίος. Και ανήκεις και εσύ σε αυτόν. " Για να επιβιώσεις πρέπει να ακολουθείς κάποιους κανόνες, γιατί πρέπει να σέβεσαι, δεν ζεις μόνος σου σε αυτόν το κόσμο."
Πράγμα που σου έμαθαν στο σπίτι, στο σχολείο, στα φροντιστήρια, όπου και αν πήγαινες και το ακολούθησες γιατί αυτό ήταν το σωστό και το αφομοίωσες στο κεφάλι σου ως τη "νορμαλ" αντίδραση που πρέπει να έχει ένας "νορμάλ" άνθρωπος.
Και αν δεις στο δρόμο κάποιον να φωνάζει θα τον πεις τρελό, αν δεις στο μετρό κανένα με παράξενο ντύσιμο θα τον πεις φρικιό και αν δεις κανένα με παράξενο μαλλί θα πεις "ελεος". 
Το αστείο όμως είναι ότι αυτοί θα λένε το ίδιο για εσένα όταν σε δουν.

Γιατί δεν σου έμαθαν πως το νορμάλ δεν είναι αντικειμενικό. Είναι υποκειμενικό. Πως νορμάλιτυ δεν υπάρχει πλέον. Ποτέ δεν υπήρχε, απλά παλιότερα έμαθαν να κουκουλώνουν τα "παράξενα" ώστε να μην το δει ούτε ο γείτονας.
Αυτό θα σε πεθάνει αν συνεχίσεις να προσποιείσαι και να κρίνεις ό,τι δεν αρμόζει στην δικιά σου κανονικότητα. Δεν πέθανε κανείς από αγάπη, αγάπη μου, αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες .

Καλούπι πως πρέπει να είναι η "αγάπη" και πώς συμπεριφέρεται κάποιος που αγαπάει. Και σε αυτό καλούπι. 
Ότι τα κακά κορίτσια δεν μπορούν να αγαπήσουν και ότι οι άντρες που παίζουν με τις γυναίκες δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. 
Όλα αυτά έχουν μια βάση από παρατηρούμενα γεγονότα, αλλά πλέον το παίρνεις σαν μια γενική αλήθεια χωρίς να το αναμασήσεις και νομίζεις πως τα κακά κορίτσια δεν αγαπάνε και ότι κάποιοι άντρες δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. 
Μαθαίνεις στις κόρες σου πώς να είναι καλές, να μη δίνουν δικαιώματα, να είναι σωστές γυναίκες, χωρίς να σου εγγυάται κανένας ότι θα γίνουν αυτά που τους έμαθες. Και όταν βλέπεις πως όταν γίνουν γυναίκες "ξεφεύγουν" από αυτό που τους έμαθες, απογοητεύεσαι γιατί δεν σου φαίνεται νορμάλ και πλέον δεν είναι καλά αλλά κακά κορίτσια.
Ενώ μεγαλώνεις τον γιο σου "για να γίνει ο άντρακλάς σου" και όταν μαθαίνεις ότι είναι γκει, απογοητεύεσαι μωρέ γιατί δεν είναι νορμάλ. Είναι αφύσικο, λες, να είναι ομοφυλόφιλος.

So,  πρέπει να μάθεις πως υπάρχουν καλά κορίτσια που τους αρέσει να έχουν πολύ κακές συνήθειες και κακά κορίτσια που είναι πολύ καλά. 
Υπάρχουν αγόρια που πάνε με 2 κοπέλες κάθε βράδυ και στην ουσία να μπορούν να αγαπήσουν, αλλά υπάρχουν και οι "μονογαμικοί" που είναι παντρεμένοι αλλά δεν θέλουν ούτε τα έντερά τους. 
Θέλω να σου πω πως, it's up to you πως θα δεις τον άλλον. Αν θα τον δεις κακό ή καλό, ωραίο ή άσχημο, σέξι ή ξενέρωτο, έξυπνο ή χαζό.

Αν η γνώμη των πολλών είναι η γενική αλήθεια ή το αντικειμενικό γιατί τότε τους βλέπεις να είναι όλοι όμοιοι μεταξύ τους? Γιατί πιστεύουν πως το νορμάλ είναι να μοιάζουν και πιέζονται από το ίδιο τους το εγώ για να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι στη πραγματικότητα. Όταν κλείσει η πόρτα του σπιτιού είναι πάλι ο εαυτός τους που κρύβουν.
Α καλά, και αν φανταστείς ότι ζεις σε αυτήν την επόκ όπου έχεις μάθει να μιλάς με τα "συννεφακια" του κινητού όταν στέλνεις μηνύματα στα σόσιαλ τα μίντια. Δηλαδή, να θες ΝΑ ΒΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙ και να στέλνει αυτός μετά από 5 μέρες, εσύ να το παίζεις κουλ και ανώτερη φουλ και όταν αποφασίζει να στείλει "ο μαλάκας" που αποκαλείς τόσες μέρες, σου λέει " έλα σόρρυ που χάθηκα" εσύ απαντάς " Σιγά καλέ όλα καλά" .
Ε μα έχεις πρόβλημα φίλη μου που καταπιέζεις τον εαυτό σου και δεν τον βρίζεις ή έστω να του πεις ότι σε πείραξε με τον δικό σου τρόπο.
*δε χρειάζεται να τον βρίσεις τον άνθρωπο με τη μία δωσ' του μια ευκαιρία*

Και άλλα τέτοια απλά καθημερινά ρουτινιάρικα παραδείγματα που σε βάζουν σε καλούπι υποσυνείδητα να έχεις μια συμπεριφορά που θα φανεί νορμάλ . Γιατί το άσπρο το δικό σου εγώ μπορώ να το βλέπω μαύρο αλλά δε μπορώ να σε κρίνω. 
Μπορείς να πας σε γάμο με παντόφλα, μπορείς να πας στη σχολή σου με νυφικό, μπορείς να πας σε κλαμπ με φόρμες , σε παραλία με πουλόβερ και τα μιλούύύνια τέτοια σχετικά αρκεί να μην προσβάλλεις κανένα και να σέβεσαι. Δηλαδή στη ζωή σου you can be a bad motherfucker but that don't make you a man αν καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω.
Ελεύθερος ποτέ δεν θα είσαι. Η ελευθερία που νομίζεις ότι μπορεί να έχεις είναι ψεύτικη. Πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που δεν εξαρτάται από τίποτα και κανένα. Από κανένα κινητό, από κανένα χαρτονόμισμα, από καμία σκέψη να τον κρατάει, από κανένα τσιγάρο ή καμία ουσία,από κανένα άνθρωπο και κανένα συναίσθημα, από κανένα φόβο. Αν είσαι ελεύθερος τις αδυναμίες σου τις θεωρείς αρετές και δεν τις κρύβεις ούτε τις αφήνεις να σε κυριεύουν. 
Μακάρι να τα διαβάζεις αυτά που λέω και να είσαι ήδη ελεύθερος από ό,τι είδους εξάρτηση μπορεί να υπάρχει.

Δεν έχω γνωρίσει κανένα τόσο ελεύθερο, αλλά σίγουρα ξέρω πως λατρεύω όλους τους υπόλοιπους με τις αδυναμίες και να περίεργα γούστα και τις περίεργες ιδέες. Αρκεί να μη μπαίνεις σε καλούπια και να ορίσεις ποιο είναι το δικό σου "νορμάλ". Μπορείς σε παρακαλώ να είσαι ό,τι είσαι όπου είσαι και να παραδέχεσαι ό,τι σου αρέσει να κάνεις όσο διαστροφικό και να είναι για τους άλλους?
Ευχαριστώ.

how to be happy*

Είναι όπως ξέρετε οι μέρες του καλοκαιριού ζεστές, κάποιες μέρες είναι καυτές σε καίνε τα μάτια σου. Και δεν είναι πολύ βολικό να καίνε και τα μάτια σου όταν τυχαίνει και καίει και το μέσα σου όλο. 

Σήμερα ήταν μία από τις καυτές μέρες. 

Που κουνιέσαι αργά, που προσπαθείς να μη σκέφτεσαι,που νυστάζεις όλη την ώρα, που δε θες ούτε να μιλήσεις,ούτε να φας πολύ, που τη μόνη λύση σε όλα νομίζεις πως θα τη βρεις στο κρεβάτι σου παρέα με τον ανεμιστήρα. 

Παρόλα αυτά, έπρεπε να κάνεις κάποια πράγματα.

Που τα έκανες με μισή ίσως και 1/4 καρδιά.

Και που όταν έφτασες στο κρεβάτι σου, έπρεπε να ξανασηκωθείς γιατί ξέχασες πως είχες υποσχεθεί στη μαμά σου να κάνετε κάτι τόσο καιρό.

Γυαλιά ηλίου,σκέτος καφές,μούτρα μέχρι το πάτωμα και βαριά καρδιά μέχρι να φτάσουμε εκεί που έπρεπε.

Όλο υπενθυμίζω στον εαυτό μου να εκτιμάει τα λίγα,τα απλά,τα βασικά, αυτά που όλοι νομίζουμε δεδομένα.

Αλλά σήμερα δεν έπιασε ούτε αυτό. Και λες τι κάνω με τη ζωή μου. Και μου λέτε στα mail  τι να κάνω με αυτή τη ζωή και πώς να δω καθαρά και γιατί επιλέγω πάντα λάθος και γιατί χάνομαι στη σκέψη και γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος?

Γιατί χάνεις τα απλά.

Αυτά τα απλά που είναι τα κύρια. 

Πήρα λοιπόν ό,τι νύστα μου είχε απομείνει και τον καφέ και μπήκαμε όλοι στο αυτοκίνητο. Άνοιξα το τζάμι και όπως χτυπούσε ο καυτός αέρας ξαφνικά ένιωθα να δροσίζει και να μυρίζει κάτι όμορφο.

Ήταν η στιγμή που όλος ο πονοκέφαλος,τα μούτρα και η νύστα έφυγαν.

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα ότι περνούσαμε από ένα πολύ στενό δρόμο που ήταν ντυμένος από τις πορτοκαλιές. 

ΩΩΩ Χριστέ μου πόσο τυχερή είμαι που ζω στην επαρχία και πόσο λατρεύω τα χωριά τελικά. 

Και πόσο θα ήθελα να ζήσω μια βδομάδα σε εκείνα τα χωριά. 

Να ξυπνάω το πρωί με αυτή τη μυρωδιά του φρεσκοποτισμένου χώματος,του άνθους τησ πορτοκαλιάς και της γειτονιάς. 

Όλοι έξω στα σπίτια τους σε καρέκλες ασπρεσ μπλε να συζητάνε και να γελάνε. 

Και η ώρα 7μιση-8παρά το απόγευμα και να είναι ο ουρανός στα καλύτερά του χρώματα. 

Και εσύ που σκοτίζεσαι για τα προβλήματα σου , για την κάθε μέρα, για τα όνειρα που δεν τα έχεις κάνει πραγματικότητα ακόμα. 

Σου λέω να βγεις στο μπαλκόνι σου όπου και να μένεις και να κοιτάξεις τον ουρανό. 

Αν μπορείς να ξεφύγεις λίγο στην επαρχία να το κάνεις. Αν έχεις ανθρώπους σε χωριό να πας εκεί. Μην ανησυχείς άνθρωπε της πόλης, όσο αντέξεις εκεί. Να πας. 

Έρωτες,χρήματα,άγχη,πτυχία, εξεταστικές, τι είναι μόδα,τι δεν είναι ,κινητά,φορτιστές,ακριβά εστιατόρια,ακριβές διασκεδάσεις. Δεν τα έχεις ανάγκη. 

Ανάγκη κύρια δεν είναι αυτά . Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα και έμμεσες ανάγκες και περίπλοκες. Που αν κάτσεις λίγο και σκεφτείς αυτά όλα είναι κύριες πηγές των προβλημάτων σου και πιάνουν πολύ χώρο στο κεφάλι σου. Δημιουργούν μια σαλάτα στο κεφάλι  που δεν μπορείς ποτέ να βάλεις σε σειρά. 

Δε μπορώ να σου πω πλέον ότι μπορείς να ζήσεις σίγουρα χωρίς αυτά αλλά ξέρω ότι δεν τα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος. Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που προσπαθούν να πάρουν πτυχίο,να κάνουν κάτι από αυτό που ονειρεύονται στη ζωή τους, να επιτύχω ως άνθρωπος , να μη με απογοητεύσω, να καταφέρνω να κάνω τη δουλειά που αγαπώ,να έχω το σπίτι που θέλω,να γνωρίσω τον έρωτα και την αγάπη της ζωής μου σε έναν άνθρωπο και όλα αυτά που σκέφτεσαι και εσύ. 

Συν πολλά άλλα.

Ως mrs elenalda, επίσημα δηλώνω πως η ζωή βρίσκεται εκεί που κουράζεσαι για αυτά που θες, εκεί που δε σκέφτεσαι τι ρούχα θα βάλεις, στους φίλους χωρίς ζόρια, στα μάγουλα χωρίς contouring, στις κουβέντες που δε χρειάζεται να μιλήσεις και πολύ, στην αγάπη που δίνεις χωρίς ανταλλάγμα, στα ηλιοβασιλέματα και εκεί που μυρίζει νυχτολούλουδο.

Χρειάζεται να απλουστεύσεις όλο σου το είναι και να βρεις τι είσαι. Όχι τι νομίζεις πως είσαι. Όχι τι λένε οι άλλοι πως είσαι. 

Το ΕΙΣΑΙ το αυθεντικό. Γιατί το "είμαι σπουδαίος" είναι σχετικό και αλλάζει μέσα στο χρόνο, μέσα στην κοινωνία. Δηλαδή μπορεί να είσαι σπουδαίος στην Ελλάδα,αλλά στην Αμερική να είσαι μέτριος έως κακός. 

Άρα το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις τι ΕΙΣΑΙ. Αυτό το είσαι το αναλλοίωτο στο χρόνο και τη γεωγραφία. Αυτό το ΕΙΣΑΙ της ύπαρξής σου, το βαθύ, το δικό σου. 

Χρειάζεσαι δυο χέρια να σε αγκαλιάζουν. Διάλεξε δυο χέρια που ξέρεις πως δε θα σε προδώσουν ποτέ και που σε νοιάζονται βαθιά.

Χρειάζεσαι ουρανό.

Χρειάζεσαι λίγα και άνετα ρούχα.

Χρειάζεσαι δέντρα. Πράσινα και πολλά.

Χρειάζεσαι καθαρό αέρα.

Χρειάζεσαι βουνό.

Χρειάζεσαι θάλασσα.'Εστω να τη βλέπεις.

Χρειάζεσαι μπλε δηλαδή. Είτε αυτό του ουρανού ή της θάλασσας.

Χρειάζεσαι λίγη ώρα χωρίς ακουστικά και μουσική για να ακούσεις λίγο τη φύση. 

Χρειάζεσαι μάτια. Δεν χρειάζεται να κοιτάς , χρειάζεται να βλέπεις από μέσα σου. 

Χρειάζεσαι κενό στο κεφάλι σου. Κενό για χώρο όμορφων εικόνων και ωραίων μυρωδιών.

Χρειάζεσαι γέλιο. Μέχρι να πονέσει το στομάχι σου από αυτό.

Χρειάζεσαι να καταλάβεις το ότι υπάρχεις δεν είναι τυχαίο και είναι μοναδικό. Χρειάζεσαι να βρεις αυτό που είσαι γιατί είσαι μοναδικός. Όχι πιο σπουδαίος από κανένα άλλον. Αλλά είσαι εσύ. Και είσαι εδώ.

Για αυτά και μόνο χαρακτηρίζεσαι ευτυχισμένος.

Και μετά λύνεις όλα τα υπόλοιπα πιο εύκολα.

fight for him*

                                                                

Το θέμα εδώ είναι ότι αν ένας άντρας σοβαρός μπει σε σχέση, θα το εννοεί και θα πρέπει να είσαι πολύ ξεχωριστή για να είναι αυτός για εσένα και εσύ για αυτόν μόνο.

Μην του ψήσεις πολύ το ψάρι στα χείλη αλλά μην φτάσεις και στο άλλο άκρο και του πάρεις και το ρόλο του κυνηγού.

Μην δείχνεις εύκολη και ότι είσαι για όλους. 

Πρέπει να τον κάνεις να νιώσει ότι είσαι μόνο για αυτόν και ότι δε θα τον αφήσεις. 

Δεν θέλει πολλά ο άντρας που θα είναι δίπλα σου.

Θέλει να είσαι δίπλα του.

Στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα. Να είσαι το στήριγμά του και αυτή που θα τον καθησυχάσει και θα του πει ότι είναι δυνατός.

Να επικοινωνείτε άψογα χωρίς να χρειαστεί να πείτε  πολλά.

Μην γκρινιάξεις όταν δεν σου δώσει πολύ σημασία γιατί μπορεί να μην είναι τόσο δυνατός όσο δείχνει για να την αντέξει. 

Μην τον ξενερώσεις και άφησέ τον να νιώθει πως στηρίζεσαι πάνω του και ότι είναι ο προστάτης σου.

Μην είσαι γατούλα ούτε μάγκας. 

Να είσαι το όμορφο κοριτσάκι του και η δυνατή γυναίκα γεμάτη όνειρα ταυτόχρονα. 

Να τον θαυμάζεις και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις. 

Να είσαι αυτή που θα θέλει να πει καληνύχτα χωρίς να του το υπενθυμίσεις.

Και απλά φίλα τον.

Ανέβα πάνω του με φόρα και φίλα τον λες και είναι ο μόνος άντρας που θα σε κάνει ευτυχισμένη. Λες και το μόνο πράγμα που περίμενες όλη μέρα είναι αυτό : να τον δεις και να σε σηκώσει στην αγκαλιά του καθώς τον φιλάς.

Θέλει ένα απλό σπίτι και ένα πιάτο ωραίο φαγητό να φάτε οι δυο σας. 

Δε χρειάζεται να είσαι από τις γυναίκες που ξημεροβραδιάζονται στην κουζίνα, θέλει απλά φροντίδα. Να είσαι εσύ που του κουμπώνεις το πουκάμισο, εσύ αυτή που ρωτάει αν ταιριάζει το πουκάμισο με αυτό το παντελόνι και εσύ που θα του ξεκουμπώσεις το πουκάμισο.

Να σε μάθει PRO και άλλα video games και να παίζετε μαζί.

Να είσαι σέξυ μόνο για αυτόν χωρίς να είσαι προκλητική για τους άλλους. 

Και να είσαι εκεί δίπλα του. Γιατί χρειάζονται πιο πολύ τις αγκαλιές όσο και αν δεν το παραδέχονται.

Να ακουμπάς συχνά το κεφάλι σου στον ώμο τον δικό του. 

Αυτό θέλουν.

Να ακουμπάς το κεφάλι σου στον ώμο του όταν δεν είναι καλά χωρίς να πείτε κάτι.

fight for her*

                                 

Μη της δώσεις ελπίδες χωρίς να έχεις τον σκοπό να τις εκπληρώσεις και μην αθετήσεις τον λόγο σου, όποιος και να είναι αυτός.

Μην της ζητήσεις πίσω δώρο που της έχεις κάνει, μην την γελοιοποίησεις και μην την κάνεις ποτέ να νιώσει "σαν τις άλλες". 

Άφησέ την να σε θαυμάζει και να θέλει να νιώθει σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά όταν είστε μαζί. 

Δεν θέλει μαγεία και αστεράκια και να τρέχετε χεράκι-χεράκι στις παραλίες και να κυνηγιέστε σαν ελληνική ταινία του '60.

Μη πιστεύεις αυτά που λένε όλοι ότι δεν ξέρουν τι θέλει επειδή "είναι γυναίκα" . Θέλει απλά πράγματα όσο περίπλοκη και να είναι. 

Θέλει 2 χέρια μπλεγμένα γύρω της αργά το βράδυ μέσα στο ολοσκόταδο και εσένα να είσαι η μόνη της αλήθεια σε ένα κόσμο που όλα είναι ψεύτικα.

Να την κάνεις να γελάει με την καρδιά της.

Και απλά φίλα την. Αργά και πάρε το χρόνο σου, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος που θα μπορούσες να είσαι.

Φίλα την αλλά οχι σαν να περιμένεις κάτι παραπάνω. Δηλαδή χωρίς να μπλεχτούν τα χέρια σου στο πουκάμισο ή την φούστα της. Τίποτα τέτοιο.

Φίλα την σαν να έχει ξεχάσει το στόμα σου άλλα χείλη που είχες φιλήσει.

Γέλα μες το στόμα της, ανέπνευσε την εκπνοή της. Φίλα την με το πρόσωπό της μέσα στα χέρια σου ή με τα χέρια σου μέσα στα μαλλιά της.

Ή τραβώντας την από τη μέση όλο και πιο  κοντά σου.

Φίλα την λες και θες να χορέψετε και ας μην ξέρεις χορό. Σαν να θες να την στριφογυρίσεις στη μέση μιας τεράστιας σκηνής βλέποντάς τη να σε κοιτάζει σαν να είσαι το πιο όμορφο πράγμα που έχει δει.

Φίλα τη λες και είναι το πιο φωτεινό πράγμα που έχεις δει.

Πάρε το χρόνο σου.

Φίλα τη λες και είναι το πρώτο και τελευταίο κομμάτι σοκολάτας που θα γευτείς, ή λες και είναι το πιο παλιωμένο και μοσχομυριστό ουίσκι.

Φίλα τη μέχρι να ξεχάσει να πως είναι να μετράει.

Φίλα τη σιωπηλά.

Kiss her stupid, και άκου την να λέει το όνομά σου.